Kerst in Oostenrijk

Fiss (Oostenrijk)

Ja daar zijn we weer! Te lang geleden dat we het blog betrokken hebben bij onze reis, maar het wordt weer eens tijd.
Dit jaar vieren we kerst in....Oostenrijk. Ik moest even nadenken waar we de afgelopen 3 jaar kerst hebben gevierd. Nou hier dus....en vorig jaar Tulum Mexico op het Caribean beach met een mojito in de hand....het jaar daarvoor in Colombia op de camping waar we goeie vrienden hebben gemaakt dankzij de Nederlandse oliebol.
Ja klinkt allemaal heel fantastisch en dat is het ook, maar we missen onze familie en vrienden extra tijdens deze dagen.

Gelukkig hebben we geen tijd om daarover na te denken, want morgen komen onze eerste 12 gasten.

Voor wie heb nog niet wist. We zijn op het moment gastheer en gastvrouw in een chalet in een Oostenrijks wintersport gebied.
Met deze 12 gasten gaan we dus kerst 2016 vieren. De kerstboom staat. Vandaag nog de laatste handen gelegd aan de buitenversiering en zelfs het vogelhuisje is in kersstijl. De huisbar zit vol met lekkere cava's (nee niet cavia's dat was kerst in Ecuador), prosecco, bailey's en lekkere wijnen. Ook hebben we nog op de valreep koffiekopjes, lunchborden, whiskey- en coctailglazen binnen gekregen. Wij zijn er dus klaar voor!



De afgelopen week waren leuk, spannend, zwaar en kwam er veel op ons af. Nog nooit eerder hebben we natuurlijk iets gerund en het doel hiervan is dan ook te investeren in het leren. Het hele chalet moest schoon, alles klaar gezet worden, boodschappen gedaan, voorstel rondje in het stadje en nodige bestellingen doen. Verder natuurlijk onze eigen formule bedenken en uitdagingen aangaan.
Bijvoorbeeld hoe krijg je een uitgebreid ontbijt buffet op 1 vierkante meter leuk neergezet. Of hoe kan je koken met alleen 2 pitjes. Maar vooral hoe maak je in godsnaam glazen douchedeuren efficiënt en goed schoon?!

Over een aantal maanden zullen we het jullie allemaal vertellen. Dan weten we precies hoe je het beste een 'stube' schoon krijgt. Hoe je zoveel mogelijk sneeuw in zo weinig mogelijk tijd ruimt en waar je tijd kunt winnen om toch lekker elf de piste op te gaan.
Hopelijk hebben we ook wat meer tijd om te schrijven dan het afgelopen jaar.

Alvast een hele fijne kerst gewenst!

Past (Oostenrijks voor klaar)
Lilian en Joost

De laatste dag....

Vandaag onze laatste dag gehad in Mexico, Tulum. Het waren 6 hele mooie en soms heel zware maanden. We zullen de mensen, de vibe, het paradijselijke strand en de eigenaren Mauricio en Rocio missen.
De blaffende honden als kiespijn....

Bye Bye Caribbean

Mexico - Tulum

Bijna 6 maanden zijn we in Tulun, Mexico. Aan de ene kant is het snel gegaan aan de andere kant langzaam. We hebben ontzettend veel gewerkt en hebben wat betreft wind een goed seizoen gehad.
We hebben aardig verdiend maar daardoor niet heel veel tijd gehad om het land te zien.
De yucutan peninsula hebben we aardig gecovered maar buiten dat hebben we eigenlijk niets gezien.

De yucatan staat bekend om zijn onwijs groot systeem aan grotten en ondergrondse rivieren en meren, wat ze hier Cenotes noemen. Die hebben we uitgebreidt bezocht en ik moet zeggen het is als niets anders. Morgen hebben we 2 dagen vrij en gaan we naar het grootste Maya ruine complex Chitzeniza. Dan nog 2 weken werken en dan gaan we weer vandoor.
Oze baas en zijn vrouw, Muaricio en Rocio zullen we dan vaarwel zeggen en zo ook een paar instructeurs van andere scholen, waar we op de valreep nog bevriend zijn geraakt.

Voor ons nieuwe avontuur (maar je zou het ook sleur kunnen noemen) gaan we naar Italie, Sardinie.
Bedoeling is dat we daar voor Kitevillage Sardegna (www.kitevillagesardegna.com) gaan werken, een soort kite community met een camping, paar apartementjes en een kiteschool. Ongeveer een uur van Cagliari en hopelijk wel wat dichter bij een gezellig restaurantje en supermarkt. Waar we gaan wonen enzo is nog onduidelijk, maar wordt hopelijk snel wel duidelijker.

Maar voordat het zover is, hebben we besloten dat we een vakantie verdiend hebben. Veel mensen vergissen 'werken op een vakantieplek' met 'vakantie' en zo ook wij, waardoor we al meer dan een jaar aan de bak zijn zonder vakantie.
En als we dan toch zo dicht bij zijn wat een betere plek nu nog te bezoeken dan Cuba. Iedereen zegt dat je er moet geweest zijn voordat Fidel Castro overlijdt, dus dat gaan we doen.
Nu Obama als 1e president in 50 jaar Cuba bezocht heeft zal er ongetwijfeld langzaam (met de nadruk op langzaam) wat gaan veranderen in Cuba, dus moeten we er maar heen.

We hadden ook super graag wat meer in Mexico nog rondgereisd, maar het lijkt dat Cuba een houdbaarheidsdatum heeft en Mexico niet.
Terwijl we bezig zijn met de voorbereidingen hiervan beginnen we al in aanraking te komen met hoe Cuba verschilt van de rest van de wereld.
Het is uitzonderlijk om hotels, hostels, auto's online te boeken. Het meeste gaan met e-mailen of bellen. E als je dan toch wel een site vindt die bv auto's verhuurd moet je een request sturen dan moet iemand in cuba die goed keuren dan een week later krijg je een mail dat het goedgekeurd is en dan kan je betalen. En 9 van de 10 keer gaat dat niet goed met credit card. Oh ja Paypal ...dat hebben ze niet.
Dus dat beloofd wat.......

Veel liefs Joost en Lilian

Verbrand!

Blijkbaar kan je na 2 jaar iedere dag in de zon zijn, nog steeds verbranden. 

scooteren van werk naar huis...

Helaas niet altijd even scherp maar hoop dat jullie toch een impressie krijgen van onze meest gemaakte tocht hier. Van ons werk naar huis!!

We beginnen bij Ahau Tulum waar ons werk is en rijden zo langs alle resorts, restaurantjes, barren en Pelikanen. 

 

Kerstkaarten met Pasen

Het duurde even maar eindelijk zijn (sommige) kerstkaarten aangekomen. We noemen ze Paas/Kerst kaarten. Welgeteld hebben deze er 3 maanden over gedaan. 

Nu wachten op de rest ... 

Dank jullie voor het sturen. Is erg leuk om op wat van manier dan ook iets van familie te horen. 

Dank jullie allemaal 

Veel liefs

Joost en Lilian 

Eat, Sleep, Kite

Dank jullie wel allemaal voor de leuke, gezellige, fijne foto's van jullie in kerstsferen. De foto's, Skype gesprekken met vuurwerk en tranen ze waren ons allemaal dierbaar. 

Hier is het chaos geweest. Kerst en Nieuwjaar (dus van 15 december tot 15 januari) is het hoogste seizoen hier en dus super druk. Super veel mensen met name van New York komen in die tijd naar Tulum om te feesten en lekker op het strand te liggen en hier en daar een kitelesje te volgen. We hadden super goeie wind in die periode dus we moesten vol aan de bak. 3 lessen a 3 uur per dag en als we wilden konden we 4 lessen per dag doen. Maar dat wilden we niet.....

Van zelf kiten is weinig gekomen in die periode maar dat zijn we nu goed aan het maken. 

Voor degene die het niet weten. Leren kitesurfen kost een gemiddeld mens 9 uur. Dit betekend dat je soort van stuntelig op een board kan staan. De eerste 3 uur ben je aan het leren de kite te controleren, meestal op het strand. De tweede 3 uur ga je 'bodydraggen' door het water. Nee dit is niet een dood lijk door het water heen slepen. Het is door de kite door het water getrokken worden mits je de juiste bewegingen doet.....anders lanceert ie je. Hier leer je goed de bar te controleren en de juiste stuur bewegingen te maken. 

De laatste 3 uur krijg je het board en leren we je op te staan en je eerste meters te rijden. 

Het minimaal aantal uur dat we iemand op het board hebben gekregen is 4 uur. Het maximaal aantal uur dat we les hebben gegeven, en diegene stond nog steeds niet op het board, was 30 uur. 

Tijdens al deze lessen blijven wij bij onze leerlingen. Tijdens het bodydraggen en eerste pogingen om op het board te komen hangen we aan het harnas van onze leerling, met gevaar voor eigen hoofd,knie,enkel,benen en vingers. Want het board komt maar al te vaak richting de instructeur ipv dat het aan de voeten van de leerling blijft. 

    In de eerste 3 uur leggen we uit hoe je een kite opbouwd, waar de wind vandaan komt.....

 

    ...en vliegen ze hem voor het eerst. Dit is een duo les 

    van een jochie van 9 en 17.

De dagen in Tulum zijn soms druk en als er geen wind is lekker rustig. Vaak liggen we dan in een hangmatje te slapen of lezen. Natuurlijk komen er de hele dag door mensen langs die info willen over kitesurfen, een stand-up-paddle-board willen huren of mee willen op één van onze tours. Echt vervelen zit er niet in. Als er een noorden wind is gaan we op een kitetrip zo'n 2,5 uur ten noorden van Tulum in Isla Blanca. Daar is een andere kiteschool en met de Noord wind gaan alle schools van Tulum daarheen. Daar hangt een echte kitevibe en iedereen is er. Dat is leuk. Nadeel is dat we dan om 5 uur opstaan, alle spullen en studenten inpakken en dan vaak 6 uur les geven, dan weer 2,5 uur terug rijden spullen en studenten weer uitpakken en dan meestal zijn we rond 23 uur weer thuis. Zware en volle dag dus. Meestal gebeurt het niet te vaak deze trip maar de afgelopen tijd wel. 

Gelukkig hebben we genoeg tijd om ook te kitesurfen. Alhoewel de condities in Tulum zwaar kunnen zijn. Metershoge golven en onshore wind, blijft het altijd leuk om bezig te zijn met onze passie. 

Hoe zit het eigenlijk met het leven hier?

Joost zal zijn eigen blog schrijven over eten, dus daar zal ik niet te diep op in gaan behalve dat ze hier heel veel taqueneria's (plek waar je taco's eet) hebben waar je voor 7 pesos (35 cent) een taco kan eten.Dat is eigenlijk het enige dat mexicanen en joost eten. Taco's. Ook interessant om eens over na te denken is....wat is eigenlijk het verschil tussen een taco, tortilla, burito, flutas en tortas.....Wij weten het nog steeds niet helemaal....

Het weer altijd een belangrijk onderwerp voor ons nederlanders. Het weer is lekker. Meestal is het tussen de 24 en 30 graden. Als de wind er is zorgt ie voor verkoeling, zonder wind is het warm. 's Ochtends en 's avonds moeten we een trui op de scooter aan en soms met een noorderwind zelfs een lange broek en een jas. In het water hebben we meestal alleen een lycra en boardshort aan. Alhoewel we steeds meer mietjes worden en steeds vaker ook een wetsuit aan trekken. Zo nu en dan regent het ook, maar nooit heel lang. Vanaf juni zowat begint hier het regenseizoen en dus ook zomer. Nu zitten we eigenlijk in de winter. 

De mensen hier zijn aardig maar niet overdreven en soms vind ik ze een beetje chagerijnig zelfs, maar het zou ook goed kunnen dat dat komt omdat er hier zoveel ongemanierde toeristen rondlopen. Daar zou ik zelf ook chagerijnig van worden. 

De omgeving hier is erg groen. Het regent hier regelmatig maar gelukkig nooit echt lang, daardoor hebben we mooie planten en bomen. Tulum is een dorp en de dichtsbijzijnde stad is Cancun. Als je va de ene naar de andere stad rijdt zie je voornamelijk groen. Tulum en omgeving staat bekend om zijn Cenotes. Een natuurfenomeen dat alleen hier te vinden is. Het is een stelsel van grotten over honderde kilometers die met elkaar verbonden zijn door ondergrondse rivieren. In zo'n cenote kan je dan zwemmen in verfrissend zoetwater en je kan erin duiken en soms naar een andere cenote gaan. Super vet. 

Sociaal leven dat hebben we hier niet. Na ons werk zijn we vaak stuk en gaan we naar huis eten en slapen. Maar het is ook niet heel makkelijk om vrienden te maken. De meeste mensen zijn hier op vakantie en zijn uiterlijk na 2 weken weer weg. Daardoor hebben we wel wat vriendschappen opgebouwd op andere plekken in wereld zoals denemarken, amerika, ijsland, frankrijk enz. maar niet hier. Onze baas Mauricio en zijn vrouw Rocio zijn eigenlijk de enige waar we af en toe iets mee doen. En ook al missen we de etentjes, feestjes, verjaardagen en weekendjes weg soms......het is van de andere kant ook wel weer lekker simpel en overzichtelijk. 

En gelukkig hebben we het heel gezellig samen.....!

 (

een dag op kantoor

Kites drogen na een regenachtige sessie

Teamwork is nodig bij het rollen van de kites. 

Dit gaat niet altijd goed :)

Mauricio onze baas rolt lekker mee!

Het is niet altijd alleen maar werken. Er is ook genoeg tijd voor lekker kiten.........

............ en gestoord hoog springen  (Dit is Joost btw)

Natuurlijk hebben we altijd genoeg vrienden op het strand. 

Bepakt en bezakt op naar Isla Blanca voor de kitetrip

Soms is het wachten voor de wind.......

    en koksnoten slachten en wachten....

Maar als je dan na 6 uur les geven je dag zo kan eindigen...dan is alles goed. 

Kerst in Mexico

                                  

Kerst in Mexico. Wij hebben ons boompje gekocht en ook al is ie een beetje zielig.....kerstie voelt ie wel. Onze kerst gaat gepaard met zon, zee en strand, zoals al een aantal jaren het geval is. 

Maar....we zien ook graag hoe jullie kerst vieren. Dusssss stuur foto's van jullie kerst. Want hoe standaard jullie het ook vinden, wij vinden dat juist leuk. 

Liefs joost en lilian

Het leven van een Nomad

Tulum (Mexico)
Na vele verzoeken, ook van mensen waarvan we niet eens wisten dat ze ons blog volgden, hebben we besloten om weer verder te gaan met ons blog. We voelen ons vereerd dat er zoveel mensen zijn die met ons mee leven en daardoor het gevoel krijgen dat we meerdere mensen hun droom leven.

Op het station in Maastricht klaar voor vertrek met
75 kilo bagage

Na 4 maanden Bonaire zitten we nu in Mexico. We hebben werk gevonden als kitesurf instructeurs in het stadje Tulum 3 uur van Cancun. In 2012 zijn Joost en ik hier ook geweest en hebben we vanaf een fanastische plek uitkijkend over de zee de crematie van oma Caroline beleefd.
Ook is het de plek waar voor het eerst schildpadden eieren hebben zien leggen, en joost zijn eerte schildpad snorkelend heeft gezien. Je zou kunnen zeggen dat hier de liefde voor schildpadden geboren is. Niet zo gek dus dat we het wel zagen zitten om hier kitesurf les te geven.



Voor degene die het niet weten. In Bonaire zijn we begonnen met fulltime les geven en we zijn er nog niet op uitgekeken dus gaan we ermee door.

Het is nu dag 4 in Mexico. De eerste 2 dagen heeft het nonstop geregend. Het regenseizoen zou voorbij moeten zijn maar aangezien er in het regenseizoen niet veel geregend heeft, haalt moeder natuur het nu in. Gisteren hadden we onze eerste les en gelukkig scheen het zonnetje heerlijk.
Alles in Tulum was geregeld appartementje krijgen we van onze baas en ook een scooter en beachcruiser. Dus helemaal lekker. Maar reizen zou geen uitdaging zijn als er niet natuurlijk obstakels zijn. Dus in de auto met onze nieuwe baas vertelde hij dat het appartement pas 2 januari beschikbaar is. Dat we tijdelijk in een meubel

Het resort waar onze school aan vast zit. Zooooo mooi. Kijk maar op www.ahautulum.com

loos huis konden zitten en dan 3 weken (tijdens kerst en oud en nieuw) bij hem thuis samen met zijn vrouw, kind van 1 en hond. Maar we zouden we onze privacy hebben. Ja right.
Wat we ook in Bonaire al ondervonden hebben is dat je als instructeurs assertief moet zijn en niet alles maar goed vinden. Je moet goed in gedachten houden wat jij wil en hoe jij wil dat je leven op deze nieuwe plek eruit komt te zien. Wij vinden het allebei lastig om 'te klagen' of 'onvreden te tonen' maar doe je dat niet, dan woon je straks op straat op een matras.
Dus we hebben de stoute schoenen aangetrokken en onze demons overwonnen en gezegd dat we niet bij hem en zijn gezin in huis willen hoe gezellig we ze ook vinden.
Gisteren hoorden we dat we tot 2 januari in het huis kunnen blijven waar we nu zitten. Dus helemaal te gek ons eigen plekje. Nu hebben we alleen nog wat inrichting nodig....maar gelukkig hebben we een fijn bed.
In Nederland moet je natuurlijk ook assertief zijn, maar als je als instructeur aan het werk gaat, hangt er vaak een soort van relaxte hippie vibe om heen en dat is natuurlijk wat ons aantrekt. Iedere dag op het strand zijn, zelf kiten en met mensen zijn die op vakantie zijn. Super relaxt en wij houden er van, maar wij houden ook van een huis, een bed, een tafel en een bank. We hebben geen jembe en dus zijn niet zó hippie dat we zonder ons lekkere plekie kunnen .... haha we zijn toch behoorlijk Nederlands. We leren hier dus ook al vanaf dag één onze flexibiliteit weer aan te spreken. Even oefenen.

Les geven hier is totaal anders dan in Bonaire. Net als kitesurfen op de ene plek heel anders is dan de ander. In Bonaire vanuit een boot, hier houden we de leerling de hele tijd vast. Hier zijn onwijze golven, in Bonaire was er meestal een rustige caribische zee.

Nou hier komen we dan te staan als we geen les geven

Op het moment zijn er veel Amerikanen die Thanksgiving hier aan vieren zijn of zoals onze leerlingen gisteren Europeanen die in Amerika wonen.

Het mag mischien lijken dat wij gewoon overal heen vliegen en een leventje beginnen, maar de eerste dagen/weken zijn altijd lastig. Waar zijn we nu weer? Zullen we hier wat leuke mensen leren kennen? Heeft het een goeie vibe? Krijgen we nog een leuk appartement? Hoe zal kerst zijn?
Nee de eerste dagen op een nieuwe plek zijn voor ons allebei niet favoriet. Maar we blijven er altijd op vertrouwen dat onze beslissing de juiste was en dat we ons uiteindelijk thuis gaan voelen,vrienden maken en de ervaring opdoen waar we naar op zoek zijn. Hier geloven we altijd in.....maar dan is het maar wachten of het waar is. :)


Trouwens als iemand behoefte heeft om ons huisje hier op te leuken met foto's, posters, kaarten wat dan ook. Iedereen mag post naar ons sturen met leuke verhaaltjes over wat jullie allemaal aan het doen zijn. Vinden wij echt helemaal te gek.

Ons postadres op dit moment is:
Calle Sol Oriente, Manzana 23,
Lote 17, Colonia Centro,
Tulum Pueblo, CP77760
(frente a tortilleria lulu)
Mexico

(Dit is het adres van onze baas zodat geen post kwijt raakt als we 2 januari in ons nieuwe huisje gaan)

Liefs Joost & Lilian

Collect moments not things

          

L i f e  b e g i n s  a t  t h e  e n d  o f   o u r   c o m f o r t  z o n e.

        

 

         Not 

                     all 

                              who 

                                          wander

                                                         are 

                                                                    lost

 

 

 THE                        WORLD                         IS                         OUR                       PLAYGROUND

BE BRAVE.

TAKE RISKS.

NOTHING CAN SUBSTITUTE EXPERIENCE! 

 

Geen woorden

Rambala - Panama City - Miami - Nederland - Bonaire

In ons voorlaatste blog lazen jullie al dat de reismoeheid begon toe te slaan. De 2 maanden in de jungle hebben ons een bepaalde vastigheid en rust gegeven. En echt een overgetelijke ervaring.Toch kon de Rambala lodge op den duur ook onze honger niet meer stillen. Maar wat dan?
 Dat was de vraag in Mei.

Twee hele dierbare vrienden gingen eind Mei trouwen en het leek ons te groot om dit te missen. Dus naar Nederland. En dan omringt door familie, vrienden en onze 'roots' konden we bedenken wat onze nieuwe stap zou zijn. Die stap is nu Bonaire geworden. Bezig zijn met hetgeen waar we allebei gek van zijn, namelijk kitesurfen en kitesurf lessen geven.
Dat doen we op dit moment bij Kiteboarding Bonaire www.kiteboardingbonaire.com
We hebben een lekker huisje, werk, lekker weer, gelijkgestemden, een hond te logeren en zelfs een Albert Heijn. Vastigheid, maar toch een beetje los. 

We willen jullie natuurlijk graag op de hoogte houden van onze avonturen hier en laten snel weten hoe we dat gaan doen.
Tot die tijd.....Bedankt allemaal voor jullie steun, verhalen uit Nederland en de vele whatsappjes.

En om ervoor te zorgen dat jullie je niet al te veel vervelen tot onze nieuwe blogpost de meest besproken foto van de afgelopen 19 maanden, die ons blijft verbazen en vooral vermaken :)

   Die kan je voor 2000 euro halen in Colombia en voor 4000 krijg je een totale make-over. Kan            je voorstellen dat we onze ogen uit hebben gekeken in dat land!

Jungle Fever :)

Rambala

Een kijkje in ons leven. 

Eerst waren we iedere dag ergens anders, met meerdere bezigheden op een dag. Nu ziet iedere dag hetzelfde eruit. 7 uur s ochtends opstaan, 10 uur na bed. 'S ochtends lekker aan het werk dan van 12 tot 2 lunch en daarna nog even iets aanpakken. Soms sluiten we de dag af met een plons in onze rivier met vele watervallen wat altijd heerlijk is. Maar het kan ook zo maar zijn dat het meerdere dagen achter elkaar regent (zoals de laatste paar dagen) en dan zijn we voornamelijk bezig met bakken en braden. We zijn inmiddels 'Master' chocolat chip cookies, appeltaart, cheesecake, lasagna en andere heerlijke gerechtjes die je hier niet kan kopen, alleen maken.

Ja we kunnen hier dus niet heel veel kopen! Er is hier 1 chino waar je basisproducten als rijst, pasta, bonen, blikken en bier kan halen, maar de meer luxere producten als groente, fruit, kaas, ham, cruesli moeten door de eigenaren van de lodge mee genomen worden als zij 1 keer in de 2 weken komen. Waardoor die tijd altijd een beetje als kerst voelt omdat er zoveel lekkere dingen zijn. Aan het einde van die 2 weken eten we altijd rijst en bonen, pasta met tonijn of ander simpel eten. 

Oh ja voor wie het niet wist we hebben ook geen stroom. Met zonnepanelen en een accu laden we onze telefoons op en zo nu en dan de laptop, maar thats About iT. Met een dongel hebben we internet zo nu en dan. Maar geen licht of ijskast dus! Dat is dan ook weer een avontuur. Onze ijskast is een koelbox met een blok ijs, doe we iedere 5 dagen halen bij een het dichtsbijzijnde dorp van redelijke omvang: chiriqui grande (waar Chiquita een hele lange tijd zijn empire had). Dat gaat zo. Met koelbox 20 minuten naar beneden lopen, daar met auto van eigenaren of een gast van het dorp die 25 dollarvraagt naar chiriqui grande rijden, daar bij de Chino (ja zo heten alle Chinezen die hier een winkel hebben) een blok ijs halen (en meestal vis). Dan weer met de auto terug naar Rambala. Ondertussen hebben we Javier (de werker van de lodge) gebeld die dan met Conejo (het paard) klaar staat om het blok ijs en boodschappen naar boven te dragen. 

Ijs gaat dan in de grote koelbox in de keuken en klaar is koelkast! 

Hoop dat jullie allemaal de vanzelfsprekendheid van de koelkast waarderen. Verder geen licht, dat is alleen maar super romantisch. Onze wc bestaat uit een gebouwde wc met emmer en zaagsel. Na je doedoe gooi je er een paar scheppen zaagsel op en als de emmer vol zit, gaat ie na de composthoop, waar een hele mooie papayaboom op groeit. Douche hebben we gewoon met natuurlijk koud water. Ik geloof dat het 4 maanden geleden is dat we voor t laatst warm gedouched hebben. 

Tja en dan natuurlijk de wildlife. Iedere avond hebben we een gestoord aantal insecten die de avond met ons delen. De brightest zijn de Cucullas, die groen of oranje licht geven. De andere vind ik nog steeds niets maar ik heb geleerd met ze te leven. Dan hebben we 2 spring geikos die in de wc wonen en die steeds brutaler worden, 's Avonds slapen die op de colibri voeder. De colibri's scheren vooral langs Joost en mijn hoofd aangezien ze niet big zijn on crowd. Tiental verschillende vogels zien we hier, waarvan we de namen steeds beter leren kennen. De drie verschillende tucans blijven mijn favorite. Slangen en poema's hebben we ook maar gelukkig nog niet gezien. Houden zo! Hier ook voor het eerst in mijn leven schorpioenen gezien en veel te veel spinnen. De poisoniss dart frog daarentegen is super mooi. En natuurlijk hebben we Conejo en Negro  onze paarden. 

Ons leventjes is nu overzichtelijk en lekker duidelijk. Eindelijk tijd om in de hangmat te liggen, boeken te lezen, je te vervelen en te leren koken. We kunnen nu zelf yoghurt maken,sproutsalafe van linzen (hebben we eindelijk een ander doel voor die behalve jongleer ballen maken) maar begint nu ook een beetje te vervelen. Ongeveer om de 2 weken komen er gasten wat altijd erg gezellig is. Het zijn meestal gepensioneerde Amerikanen die in boquete wonen maar vaak leuke verhalen hebben. Wij werken dan meestal aanheft eten, de afwas en vermaak. Als er geen gasten zijn verbeteren we bijvoorbeeld de douches , het pad of maken nieuwe paden. Ondanks ons lekker rustige leventje wordt het soms iets te rustig en dus gaan we erop uit dit weekend.  Na boquete en even wat mensen zien, lekker uit eten en normale dingen doen. 

Nou dit was ons kijkje in ons leven, mailtjes met kijkjes in jullie leven zijn altijd meer dan welkom.

Nienke bedankt voor jouw standvastige bijdrage van jouw kijkje. Het wordt super gewaardeerd.

Liefs Joost en Lilian

   Op 1 van onze expedities met klanten

                                            Poisoness dart frog

                                Golden freaky scary big ass spider

              Onze lieve luiaard baby afgewezen door haar moeder en inmiddels overleden (snik!)

                      Leaf cutter mieren, die dagelijks onze kool, sla of bloemen komen halen

                                 Hmmmm mushrooms!
      

                                          Strawberry frog

                                Kameleon

        Joost en zijn nieuwe buddy Matt op jungle avontuur op de 35 hectare terrein dat er hier i
        U.I.B unidentified bug. Zoals zo velen hier

     Onze casa

Het leven na Lola

Minca - San Andres - PANAMA - Panama City - Playa Venau - Punta Chame - Rambala

Na Lola verkocht te hebben waren we natuurlijk een beetje verloren, maar grepen we de kans ook meteen aan om lekker naar een caribisch eiland San Andres te gaan en een appartementje te huren aan het strand. Iets wat met Lola niet makkelijk was. Zo zie je maar ieder nadeel heeft zijn voordeel. Deze mini vakantie was heerlijk!

We konden dingen weer wat meer in perspectief zien en langzaam drong het tot ons door dat we eigenlijk reismoe waren. Belachelijk! Inderdaad. Maar toch gebeurt het. Na 14 maanden continu onderweg zijn, 'living the dream', zoals velen ons vertelt hebben, wordt ook dat een sleur. We vonden eigenlijk dat we het niet konden maken om uit te spreken dat we reismoe waren, want wie wil nou niet doen wat wij aan het doen zijn? Maar met samen lang op reis zijn hoort ook af en toe niet positief zijn over wat je aan het doen bent en dat eerlijk kunnen uiten na elkaar. Het duurde even maar wat bleek we dachten er allebei hetzelfde over. 'We hoeven ff niet nog meer geweldig mooie fantastische plekken te zien'. We willen gewoon een beetje basis, een beetje thuis, een beetje structuur en het liefst een beetje werken. Gek he hoe dat werkt :)

En dan komen we weer bij 'living the dream' want dat betekend volgens mij gewoon lekker doen waar je zelf zin in hebt. En als dat reizen is, doe je dat. Maar als dat ergens een langere tijd zitten en werken is doe je dat.

Dus dat doen we nu. We zijn sinds 2 weken aan het werk in Rambala Jungle Lodge (te vinden op internet) in the middle of nowhere, maar dit keer echt. Je vraagt je af waarom hier een lodge staat want het ligt ver afgelegen in de jungle in een gebied waar totaal geen toerisme is. Het loop dat ook niet storm! Maar de gasten die we krijgen zijn grappig en anders. Afgelopen week 13 Herbivoren gehad die helemaal lyrisch werden over kikkers en hagedissen. 's Nachts op pad en overdag slapen.....Wat wij dan weer niet wisten is dat dit Herbivoren gepaard gaat met best veel alchohol. En dat terwijl ze er zo braaf uitzien.
We werken als de gasten er zijn met eten voorbereiden ed en als er geen gasten zijn hebben we rijk voor onszelf en werken we voornamelijk aan het onderhouden van de cabana's, padden en zijn we bezig met het maken van een micro hydro voor het opwekken van electriciteit. Want ja dat hebben we niet.
Je zou zeggen dat we genoeg hebben van he simpele leven na 14 maanden Lola, maar nee we zijn nu op een plek zonder stroom, koelkast, internet of wat dan ook......maar wel onze eigen rivier, watervallen, miljoenen muggen, tig verschillende insecten, heerlijk gezellige colibri's, meerdere luiaards maar 2 in de boom voor ons, een open keuken, een open slaapkamer, een outdoor jungle douche en het echt tranquilo jungle experience.
We zijn boeken aan het verslinden als een gek en hebben eindelijk de ruimte, tijd en rust waar we al een hele tijd naar verlangen.
Het is grappig hoe alles zoveel helderder wordt als je even ophoudt met rennen.


En aangezien, de heerlijke plek waar we zitten, moeilijk te beschrijven is, hebben we het proberen op video vast te leggen.
Sorry voor het gehijg en gezweet na 1,5 uur in de zon lopen was dit misschien niet het beste moment om te gaan filmen.....

deel 1

deel 2 

Ode aan Lola

Na 408 dagen, 27.000 kilomter, 3 vervange wiellagers, 1 gebroken gaskabel, 1 gebroken schakelpook, 1 plate band (op parkeerterrein), 1 afgebroken achterwielophanging, 2 vervangen suspensies, 1 vervangen stuurkogel, 7 keer olie verwisseld, tig garages, tientallen gesprekken met vreemden, tientallen lachende gezichten, 4 keer boven de 4500 meter, 323 wildkampeerplekjes, 7 keer 's nachts moeten verhuizen en 1 keer door de politie weg gestuurd, hebben we afscheid moeten nemen van onze trouwe freedom machine Lola.

Nadat we haar in november op internet hebben gezet, waren de reacties overweldigend. Mensen schenen ons enthousiasme over Lola te delen en wederom werden we platgewalst met lieve opmerkingen over ons kleine gele busjes. Sinds het begin van onze reis wisten we dat we haar in het noorden van Zuid-Amerika moesten verkopen omdat er geen weg is tussen Colombia en Panama en dus daardoor niet mee kan. Al 27.000 kilometer bereiden we ons voor dat de dag komt dat we haar weer terug naar Chili moesten rijden. In het begin leek het allemaal logisch en ok, maar hoe dichter we bij die dag kwamen dat we weer helemaal terug naar Chili moesten rijden hoe minder zin we erin kregen.

En alsof de sterren zich ermee bemoeide ontdekte we dat we Lola eigenlijk ook in Colombia konden verkopen, door het consulaat van Chili in Colombia te bezoeken. Jullie begrijpen dat nooit iets zo simpel is hier, dus het betekende uiteindelijk dat Joost en ik een marathon aan bureaucratische bezoeken moesten doen.

Naar de notaris voor 1 machtiging dat de nieuwe eigenaar erin mocht rijden, 1 machtiging dat hij de papieren op zijn naam mag zetten als hij in Chili is en een verkoopcontract. Deze papieren waren dan legaal in Colombia maar verder niet. Om de papieren ook legaal te maken voor Chili moesten we alles op sturen naar een instantie die dan deze zou legaliseren, natuurlijk ging di gepaard met vele malen terug krijgen, maar echt waar uiteindelijk kregen we de voor Chili gelegaliseerde papieren 'per e-mail' terug. WOW. Dit was vrijdagochtend en doordat we precies alles van te voren hadden uitgezocht, wisten we dat nu vananf 14.30 bij het Consulaat terecht konden om daar de laatste stempels van legalisatie te ontvangen. Met z'n vieren op pad. Bij het consulaat aangekomen vertelde deze niet-echt-aardige-mevrouw dat de meneer die de stempels zet eigenlijk alleen maar van dinsdag tm donderdag werkt, ondanks dat we 4 dagen eerder bij haar waren geweest en gevraagd hebben of ze vrijdag open waren, had ze ons dat toen niet vertelt. Typisch.

Maar uiteindelijk alles rond gekregen en na het vele geregel en op en neer gemail met eventuele kopers en nieuwe eigenaren, is Lola weg. Toen was het tijd voor de tranen.

We missen haar onwijs, idealiseren haar en vinden zelfs het water dat naar binnen kwam stromen tijdens het regenen, schattig. Nooit meer zullen we een busje hebben als Lola die iedereens aandacht opeist. Wat we meestal geweldig vonden, maar als je 's ochtends je buikspieroefeningen ligt te doen en mensen staan foto's van je te maken, is het iets minder.

Voor degene die niet weten waarom we haar Lola hebben genoemd. Lola liep vanaf het begin al zo met haar koplampen te pronken, en overal waar ze ging flaneerde ze door de straten. Lola had voor ons een beetje een hoerderige ring to it, dus vandaar.

Om de overgang naar de nieuwe eigenaar wat makkelijker te maken voor Lola hebben Humpty (de trillende schildpad) en Listo (het magneetbeest) bij haar gelaten. Wat maar goed is want we hebben vernomen dat ze nu al weer voor 3 maanden gestalt staat in Bogota (Colombia). Dan kunnen ze met z'n drieen er een zooitje van maken, as usual.

Lieve Lola bedankt voor de mooie reis. Wij zijn trots op hoe je het gedaan hebt en hadden nooit verwacht dat je het met zo weinig problemen zo ver en zo hoog zou komen. We hebben Zuid-Amerika op een hele bijzondere manier kunnen zien. We hebben de landen voor een groot deel door de ogen van de bevolking kunnen zien en zijn op plekken geweest waar je normaal nooit zou komen. Daardoor hebben we mensen ontmoet waar we normaal niet mee in gesprek zouden zijn gekomen en daardoor hebben we gezien hoe blij de 'gewone' mens in Zuid-Amerika is als je hun land bereist.

We zijn super trots op je en hopen dat je nieuwe eigenaar evenveel van je gaat houden, want dat heb je wel een beetje nodig.

Wij gaan nu verder met een nieuw avontuur!

Dank je wel lieve Lola: