Dus wij een beetje gehaast (ja.. haasten doen wij ook ja) door Colombia rijden met als doel de Caribische kust en noordelijkste puntje van Zuid-Amerika; Cabo de la Vela, onderweg zo veel mogelijk zien en van de Colombiaanse vriendelijkheid te genieten, Want voor degene die het nog niet weten, Colombianen zijn de vriendelijkste Latinos die wij tot nu toe tegen gekomen zijn.
Onderweg kwamen we door de koffie regio in Manizales, waar we op een echte Haciënda met koffie plantage. Met gratis koffie de HELE dag door!! Natuurlijk hoorde de tour erbij waar we koffie geplukt en geroosterd hebben en alle ins and outs van de kofie cultuur hebben leren kennen. Wat blijkt nu.. Alleen de beste bonen worden geëxporteerd als de goeie 100% colombian cafe en de slechtere bonen blijven achter voor de Colombiaanse markt en voor de instant koffie, dit verklaarde ons waarom de koffie (of tinto) niet echt 'geweldig' is hier in koffieland.(lees: vies)
Toepasselijke tekst bij de koffie hacienda venecia
Koffiebonen!!!!!
Na vier dagen wakker van de koffie (gratis hè), moesten we maar eens door omdat we eigenlijk haast hadden.
Dus op naar Medellin waar Colombia's andere export product voor veel misère heeft geleidt in de tijd van Pablo Escobar en de oorlog tussen drugscartels van Medellin en Cali. Gelukkig gaat het ondertussen beter in bepaalde wijken tenminste.. Wij gingen er vooral langs voor het Festival de la luce (licht festival) met kunstwerken boven en langs de rivier allemaal gemaakt van diverse kleuren lichtslangen. Met de Colombiaanse feest, eet en drink gewoontes werd ook dit hilarisch en chaotisch tot de late uurtjes.
El Penol, op weg naar Medellin
Ja zo dus maar dan nog een stuk 50
Voor een echte witte kerst, hadden we met vrienden afgesproken op de idilische witte stranden van Nationaal Park Tayrona, waar het regenwoud de stranden bezoeken en de enige zorg die er bestaat, is de verhoogde kans dat er een kokosnoot op je hoofd valt of op onze tent omdat we Lola bij de ingang moesten achterlaten.
Kerst, witte strand, liefde, bikini en coctail. CHECK
Oh ja en geen luxe hotel maar 'ons' lief tentje
Georg, onze nieuwe vriend uit Zwitserland op zoek naar een Kokosnoot!
Check.
idilisch park Tayrona aan de Caribische Kust.
Omdat we voor de nieuwjaars vieren een beetje meer actie voor ogen hadden, verplaatste we ons 3km langs de kust naar een échte camping met Lola. Met alleen maar Colombianen werd dit wederom om gezellige chaos (zie sprekende foto). Ook onze echte homemade oliebollen vielen in de smaak bij de lokals.
lilian maakt campingstyle oliebollen! (voor het eerst overigens)
5 minuutje voor het nieuwe jaar begint.....hihi (btw het zijn shotjes)
Tja wat kan ik zeggen je maakt makkelijk vrienden in Colombia.
Enige worry op de eerste dag van 2015 zijn de kokosnooten.
Tja wat kan ik zeggen je maakt makkelijk vrienden in Colombia.
1 januari 2015 en heerlijk een boterham met pindakaas en hagelslag.
Als laatste deel van noord-Colombia wilde we naar Cabo de la Vela, een woestijn met een water tekort, hele arme lokale indianen en een weg ernaartoe waar je kan verdwalen. Klinkt als een avontuur toch.. Helemaal als je daar 365 dagen per jaar kan kitesurfen!
Dus wij bewapend met 40 liter water zoetwater, 10 liter drinkwater, heel veel boodschappen en onze Garmin gps ernaartoe.. Onderweg zagen we bedelende kinderen die met een touw gespannen over de weg proberen auto's tot stoppen te manen maar als je doorrijdt laten ze het touwtje snel zakken. Heel erg treurig om te zien maar aangezien de papa en mama soms in een hangmat ernaast lagen, voelden wij ons niet prettig om daar iets uit te delen (geloof me, hele morele discussies gingen ermee gepaard).
Eenmaal in dorp 'Cabo' zonder stromend water, konden we elke dag van 7.00 tot 18.00 kitesurfen en lesgeven bij één van de kitescholen . We hadden twee weken kitesurfen in gedachte vooraf maar na 7 dagen lang 20 uur lang windkracht 6 werden we lichtelijk gek. Onze lichamen werden moe, Lola begon te roesten als een gek en zand zat overal.We hebben ons helemaal stuk gesurft dus.. We zeggen het dus niet snel maar er was TÉ veel wind. Maar kitesurfen met een ondergaande zon verveeld nooit denk ik..
Eenmaal in dorp 'Cabo' zonder stromend water, konden we elke dag van 7.00 tot 18.00 kitesurfen en lesgeven bij één van de kitescholen . We hadden twee weken kitesurfen in gedachte vooraf maar na 7 dagen lang 20 uur lang windkracht 6 werden we lichtelijk gek. Onze lichamen werden moe, Lola begon te roesten als een gek en zand zat overal.We hebben ons helemaal stuk gesurft dus.. We zeggen het dus niet snel maar er was TÉ veel wind. Maar kitesurfen met een ondergaande zon verveeld nooit denk ik..
Lilian net na zonsondergang
De boot die ons zou moeten redden als het misgaat. Wij hadden onze bedenkingen!
Terug via dezelfde kust route langs steden en gehuchten naar de volgende bestemming Minca, met een milder klimaat en even geen zout water meer.. Heerlijke watervallen en een camping met zwembad. Onderweg ook nog in bruisend Barranquilla een opening van het Carnaval bezocht wat een happening was voor de anders zo saaie stad die eigenlijk zeer cultuur arm is. Duizenden mensen de straat op om te dansen en te drinken, een combinatie die ze goed kunnen hier, en wij als de enige buitenlanders waren vooral goed op onze portmonee aan het letten, want dansen kunnen we niet;)
Videokunst (mapping) op de nieuwe Kathedraal van Barranquilla
Om een goeie mix te vinden tussen kitesurfen, rijden, kamperen of een hostel, steden of gehuchten, links of rechts is een goeie planning nodig. Misschien lijkt het op dit blog alsof we altijd alles zomaar doen maar ook al hebben we een jaar de tijd gehad, we hebben aardig doorgereden en niet alles kunnen zien of overal de tijd voor gehad. We hebben eindeloos bedacht hoe wat en waar we op welk moment wilde zijn.. Spendeer je oud en nieuw in een grote stad of in een gehucht, blijven we hier óf dáár, wat is dáár eigenlijk en is het wel de moeite om langs te rijden. Dit zijn onze dagelijkse discussies die gepaard gaan met reizen op onze manier (of elke andere manier). Samen met de dagelijkse vragen over wat te doen met eten en waar te slapen natuurlijk.
In Cabo de la Vela hoefden we daar ons niet mee bezig te houden wat erg goed beviel.. Want we zijn een beetje 'plan-moe'. Ons volgende doel is daarom ook om een te gaan werken en niet even niets meer plannen.
Dat zijn we dus nu aan het plannen...
Dat zijn we dus nu aan het plannen...
Wat cool dat jullie nog steeds onderweg zijn ��
BeantwoordenVerwijderenJullie huidige werkplek is niet verkeerd....
Ik geniet van foto's en blog.
Hartelijke groet ook van Renato