Lilian and Joost go slow! Eind 2013 verruilde we onze Nederlandse zekerheid voor een oude T2 VW busje genaamd 'Lola'. Ze bracht ons naar Chili, Argentinië, Patagonië, Bolivia, Peru, Ecuador, Colombia en Panama. Langzaam maar daadkrachtig. On the way hebben we geweldige mensen ontmoet en vrienden voor het leven gemaakt.
In 2015 bedachten we dat 'iets' meer vastigheid wilden en dus verruilden we ons nomanden-leven in voor reizen én werken. In Bonaire, Mexico en Sardinië werkten we als
kite-instructeur. In Oostenrijk runnen we een chalet en hebben we onze eerste kennismaking gemaakt met snowkiten.

Wat drijft ons: 'Vrijheid', 'Architect van je eigen leven zijn' en vooral 'Zoveel mogelijk kitesurfen op zoveel mogelijk verschillende plekken in de wereld'.

woensdag 11 februari 2015

Ode aan Lola



Na 408 dagen, 27.000 kilomter, 3 vervange wiellagers, 1 gebroken gaskabel, 1 gebroken schakelpook, 1 plate band (op parkeerterrein), 1 afgebroken achterwielophanging, 2 vervangen suspensies, 1 vervangen stuurkogel, 7 keer olie verwisseld, tig garages, tientallen gesprekken met vreemden, tientallen lachende gezichten, 4 keer boven de 4500 meter, 323 wildkampeerplekjes, 7 keer 's nachts moeten verhuizen en 1 keer door de politie weg gestuurd, hebben we afscheid moeten nemen van onze trouwe freedom machine Lola.



Nadat we haar in november op internet hebben gezet, waren de reacties overweldigend. Mensen schenen ons enthousiasme over Lola te delen en wederom werden we platgewalst met lieve opmerkingen over ons kleine gele busjes. Sinds het begin van onze reis wisten we dat we haar in het noorden van Zuid-Amerika moesten verkopen omdat er geen weg is tussen Colombia en Panama en dus daardoor niet mee kan. Al 27.000 kilometer bereiden we ons voor dat de dag komt dat we haar weer terug naar Chili moesten rijden. In het begin leek het allemaal logisch en ok, maar hoe dichter we bij die dag kwamen dat we weer helemaal terug naar Chili moesten rijden hoe minder zin we erin kregen.
En alsof de sterren zich ermee bemoeide ontdekte we dat we Lola eigenlijk ook in Colombia konden verkopen, door het consulaat van Chili in Colombia te bezoeken. Jullie begrijpen dat nooit iets zo simpel is hier, dus het betekende uiteindelijk dat Joost en ik een marathon aan bureaucratische bezoeken moesten doen.
Naar de notaris voor 1 machtiging dat de nieuwe eigenaar erin mocht rijden, 1 machtiging dat hij de papieren op zijn naam mag zetten als hij in Chili is en een verkoopcontract. Deze papieren waren dan legaal in Colombia maar verder niet. Om de papieren ook legaal te maken voor Chili moesten we alles op sturen naar een instantie die dan deze zou legaliseren, natuurlijk ging di gepaard met vele malen terug krijgen, maar echt waar uiteindelijk kregen we de voor Chili gelegaliseerde papieren 'per e-mail' terug. WOW. Dit was vrijdagochtend en doordat we precies alles van te voren hadden uitgezocht, wisten we dat nu vananf 14.30 bij het Consulaat terecht konden om daar de laatste stempels van legalisatie te ontvangen. Met z'n vieren op pad. Bij het consulaat aangekomen vertelde deze niet-echt-aardige-mevrouw dat de meneer die de stempels zet eigenlijk alleen maar van dinsdag tm donderdag werkt, ondanks dat we 4 dagen eerder bij haar waren geweest en gevraagd hebben of ze vrijdag open waren, had ze ons dat toen niet vertelt. Typisch.
Maar uiteindelijk alles rond gekregen en na het vele geregel en op en neer gemail met eventuele kopers en nieuwe eigenaren, is Lola weg. Toen was het tijd voor de tranen.

We missen haar onwijs, idealiseren haar en vinden zelfs het water dat naar binnen kwam stromen tijdens het regenen, schattig. Nooit meer zullen we een busje hebben als Lola die iedereens aandacht opeist. Wat we meestal geweldig vonden, maar als je 's ochtends je buikspieroefeningen ligt te doen en mensen staan foto's van je te maken, is het iets minder.
Voor degene die niet weten waarom we haar Lola hebben genoemd. Lola liep vanaf het begin al zo met haar koplampen te pronken, en overal waar ze ging flaneerde ze door de straten. Lola had voor ons een beetje een hoerderige ring to it, dus vandaar.

Om de overgang naar de nieuwe eigenaar wat makkelijker te maken voor Lola hebben Humpty (de trillende schildpad) en Listo (het magneetbeest) bij haar gelaten. Wat maar goed is want we hebben vernomen dat ze nu al weer voor 3 maanden gestalt staat in Bogota (Colombia). Dan kunnen ze met z'n drieen er een zooitje van maken, as usual.

Lieve Lola bedankt voor de mooie reis. Wij zijn trots op hoe je het gedaan hebt en hadden nooit verwacht dat je het met zo weinig problemen zo ver en zo hoog zou komen. We hebben Zuid-Amerika op een hele bijzondere manier kunnen zien. We hebben de landen voor een groot deel door de ogen van de bevolking kunnen zien en zijn op plekken geweest waar je normaal nooit zou komen. Daardoor hebben we mensen ontmoet waar we normaal niet mee in gesprek zouden zijn gekomen en daardoor hebben we gezien hoe blij de 'gewone' mens in Zuid-Amerika is als je hun land bereist.
We zijn super trots op je en hopen dat je nieuwe eigenaar evenveel van je gaat houden, want dat heb je wel een beetje nodig.

Wij gaan nu verder met een nieuw avontuur!

Dank je wel lieve Lola:



  








      

 

                                                                                                           



Geen opmerkingen:

Een reactie posten