Onderweg moeten we blijven zoeken naar utdagingen. Nu kan je in de buurt van La Paz een beklimming doen van de berg Huayna Potosi van meer dan 6000 meter. Klonk als een leuk plan! Stiekem droomde Joost al van een beklimming over gletsers en smalle sneeuwriggels op grote hoogte dus dit was de kans. Omdat we geen `mountaineers` zijn en niet de spullen hebben voor een dergelijke operatie, zijn we met een gids gegaan via een buro met eigen refugios (berghutten) en materieel. Deze tocht is niet 'technisch' dus redelijk geschikt voor ongetrainde toeristen zoals wij. Samen met twee collega toeristen/beklimmers gingen we op pad richting de top in drie dagen.
Omdat de top zo hoog is moet je geaclimatiseerd zijn voor vertrek. Ideaal is als je al een weekje boven de 3000m slaapt. Dus met onze tijd in La Paz @ 4000m was dat al ok.. Als extra-tje zijn we 'ff een ochtendje' naar een berg in de buurt van 5400m hoogte gegaan.. daar merkte we al dat de lucht ijler werd en dat we naar adem nakten.
Onze gids voor dag 1 was Celestino met een X aantal zilveren tanden voorin zn mond. Met hem gingen we ijsklimmen op de lager gelegen gletser. Wij moesten al onze gear omhoog dragen wat betekende dat we een rugzak vol hadden met o.a.: stijgijzers, schoenen tbv de stijgijzers, ijs-pikkels, helm en handschoen. Plus warme kleren voor onder nul. Kiloooos dus. Dag 1 bestond voornamelijk uit recreatief vertikaal ijsklimmen, een eitje vergeken met dag 2 en 3 bleek later.
Dag 2 is rustig aan doen en smiddags van refugio 1 naar 2 lopen. Van 4800m naar 5400m wat op papier een stukkie lijkt, werd stiekem best zwaar (met al die kilooos) met een rugzak en op die hoogte. De laatste meters naar de refugio moesten we onszelf 'omhoog schelden' en.doorzetten. Dan weet je al dat de dag erna een hel wordt natuurlijk maar stoppen zou dan zonde zijn natuurlijk. De refugio bleek niet meer te zijn dan een stalen krot met matrassen maar aangezien we om 6uur al naar bed gingen heb je ook weinig aan luxe. Snachts om 1 uur werden we gewekt (door 2 andere gidsen met zilveren voortanden btw) om aan de laatste beklimming te beginnen. Grappig feit is dat je op 5500m eigenlijk helemaal niet kán slapen door zuurstof tekort en kou (-15 ofzo).
Dag 3. Meteen om 2 uur snachts omhoog beginnen te lopen met twee personen en 1 gids was spannend. Vast met touwen voor de veiligheid (lees: gletserspleten) en een helm met een hoofdlampje op, want voor zonsopgang moet je de top bereikt hebben. Een heel bizar gezicht om tientallen mensen met lampjes op omhoog te zien sjokken in rijtjes. Namelijke als de zon eenmaal op is, smelt het ijs rond de top zo snel en wordt het gevaarlijk zacht en kan je de top beklimmen wel vergeten.
Binnen 5 uur moesten we dus maar 700m stijgen.. Moet lukken zou je denken! Maar toen sloeg het zuurstof tekort echt in en J#ZUS wat was dat zwaar.. Bij elke stap dachten we aan omkeren en moest je jezelf herinneren waarom we het eigenlijk deden. Uiteindelijk na 3 uur stijgen was Lilian genoodzaakt om te keren, de slapeloze nacht en het zuurstof tekort zorgde voor uitputting.
Joost met 2 anderen en een gids zijn verder gegaan om rond 7 uur sochtends op de top aan te komen.
Het grappige van de top bereiken, is dat je daarna in rap tempo in één klap naar beneden moet. Om smiddags vrolijk weer in centrum La Paz afgezet te worden. Uitputtingsslag nummer zoveel en we hebben wandelen lettelijk vervloekt die middag.
Al met al is dit de grootste fysieke uitdaging die wij ooit met onszelf zijn aangegaan. Of we het nog een keer gaan doen weten we niet.. Het geeft een enorme kik en misschien willen we alleen nog maar hoger hierna! Wie weet.. Als je dit soort testen niet met jezelf aangaat weet je ook niet waar je toe instaat bent toch? En we zijn nog jong;-)
Na deze tocht zijn we direct door gegaan naar een trekking met bergpassen van over 5000+ dus de smaak hebben we zeker te pakken. Hierover later meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten