In Chili is de Careterra Austral een overwining van honderde kilometers kiezelweg van Puerte Mont naar Villa O'Higgins. In Argentinië heb je de Ruta 40. Wij vroegen ons af wat de fuz is over die Ruta 40 want eigenlijk is hij vanaf Bariloche niet veeleisender dan de haarspeldbochtwegen in Corsica. Toch worden overal stickers, vlaggen en kaarten verkocht over deze weg alsof je door het Darian Gap rijdt. Toch hebben we de afgelopen dagen een blik mogen werpen waarom deze weg (die nu bijna helemaal geasfalteerd is) ooit zo berucht was.
In 2 dagen rijden we van Chile Chico naar El Chalten. Tijdens deze rit van 500 km is komen we erachter wat deze weg en dit gebied zo berucht maakt. Je rijdt door lange uitgestrekte lege woestijnachtige vlaktes met heel veel wind. Uren en uren gebeurdt er niets, alleen de Guapacas (waarvan wij dachten dat het lama's waren), de vele geklapte banden en hazen houden ons gezelschap rijdens deze rit. In deze 2 dagen zien we 1 stad en 2 dorpjes. That's it! Best heftig als je bedenkt dat de enige manier om ergens te stoppen is wanneer je een schuur, huis of rij bomen vind om beschutting achter te zoeken. En laten we zeggen dat er geen bomen zijn.
Bewapend met jerry cans aan benzine in de bus begonnen we het stuk door de woestijn. Blij ariveerde we in Tres Lagos, met nog 1 litertje in de tank, het enige dorp met een tankstation.
In 2 dagen rijden we van Chile Chico naar El Chalten. Tijdens deze rit van 500 km is komen we erachter wat deze weg en dit gebied zo berucht maakt. Je rijdt door lange uitgestrekte lege woestijnachtige vlaktes met heel veel wind. Uren en uren gebeurdt er niets, alleen de Guapacas (waarvan wij dachten dat het lama's waren), de vele geklapte banden en hazen houden ons gezelschap rijdens deze rit. In deze 2 dagen zien we 1 stad en 2 dorpjes. That's it! Best heftig als je bedenkt dat de enige manier om ergens te stoppen is wanneer je een schuur, huis of rij bomen vind om beschutting achter te zoeken. En laten we zeggen dat er geen bomen zijn.
Bewapend met jerry cans aan benzine in de bus begonnen we het stuk door de woestijn. Blij ariveerde we in Tres Lagos, met nog 1 litertje in de tank, het enige dorp met een tankstation.
Aangezien het zonnetje nog scheen en Tres Lagos echt het meest trieste dorpje ever is, besloten we verder te rijden richtig El Chalten. Big mistake. Want natuurlijk kom je op de Ruta 40 helemaal niets meer tegen waar je kan slapen op n beetje beschut plekje. Dus sneller dan verwacht reed Lola meer uit noodzaak dan in volle glorie, afgepeigerd El Chalten binnen na 2 dagen fulltime rijden. Dat we er 'zo snel' waren was vooral omdat je nergens lang kan stoppen zonder dat je weg geblazen wordt. En omdat het zo dodelijk saai is dat je er t liefste zo snel mogelijk vanaf bent. De 4x4 en vrachtwagens die langs rijden en grote stenen naar Lola slingeren was ook zeker geen pretje. Gelukkig is Lola's lampen goed beschermt door Sony! (Zie foto)
Maar ultimately vinden we het een echte aanrader aan iedereen! Eentje voor de bucketlist.
Maar ultimately vinden we het een echte aanrader aan iedereen! Eentje voor de bucketlist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten