Iedereen kent de foto's wel denk ik. De eindeloze vlakte van zout waardoor alle gevoel van diepte verdwijnt. Wij moesten natuurlijk hier naartoe.. Na wat onderzoek van verschillende tours stapte we in de Nissan Patrol 4x4 van 'Freddy', die rond 7uur sochtends al riekte naar de coca bladeren.
Freddy zou de komende 4 dagen onze gids en chauffeur zijn en ons veilig naar onze bestemmingen moeten brengen over de slechte wegen van zuidwest Bolivia.
De route ging langs diverse lagunas waarvan de namen voorzich spreken: laguna blanca, verde, colorado en andere.. voordat we bij de grootste zoutvlaktes van de wereld, de Salar de Uyuni uit zouden komen.
Iedereeen had zich voorbereidt op de rit van 4 dagen en 5000 hoogte meters door hoogte pillen en coca bladeren te kopen. (Beide helpen tegen de misselijkheid en hoofdpijn gepaard met deze hoogtes). Waar echter niemand zich op voorbereid had, was Freddy's rij style. Onder het genot van "classicos del oro" schoten wij met 90km over onverharde wegen met een treurige gestelde vering. Freddy was trots om te vertellen dat hij al 7 jaar lang en 4 keer per maand met deze Nissan reed.
Tijdens de eerste dagen heeft iedereen zijn ogen uitgekeken naar de eindeloze heuvels, bergen, lagunas en kuddes llamas en vicunas( wij zien het verschil nog steeds niet) met oorbellen in verschillende kleuren.
Tijdens de tour werden wij geflanceerd door nog een 4x4 met hierin naast de chauffeur Hernando ook onze kok Chistine, die , zo leek het soms, stiekem de meest geweldige gerechten uit de auto toverde. Iemand betrapte haar op het bereiden van onze lunch voor de volgende dag, om 3uur snachts. Hernando was al wat ouder en dat was te merken aan zijn rij style en het onderhoud van zijn 4wd.
Onze maatregelen tegen de hoogte kwamen al snel van pas. Na een kleine halve dag crossen over gravelwegen, leek Freddy's nissan er niet zo'n zin meer in te hebben op grofweg 4600 meter wilde deze niet meer omhoog. Naive als wij toeristen waren, stelde we voor om een stukje te wandelen omhoog zodat de auto het wat makkelijk zou hebben. Wat resulteerde in twee hoogtezieke vrouwen en 3 onderkoelde mannen die de nissan met freddy erin langs zagen scheuren! Dat was dus de laatste wandeling om het Freddy makkelijke te maken. In de dagen daarna ging onze auto nog een aantal malen kapot maar elke keer 'viel het wel mee'. Elke dag kwamen we aan op plaats van bestemming en konden we genieten van chistine haar kookkunsten en in goed gezelschap van collega toeristen (9 toeristen en 8 nationaliteiten).
Op de laatste dag toen we een beetje last van 'Laguna moeheid' hadden, gingen wij voor zonsopgang naar de zoutvlakte. Voor zonopgang reden we over de witte vlakte in stealthmode (freddy deed zn koplampen liever uit), en vervolgens ontbijten onder de cactussen van 15 meter hoogte!
Mocht dit nog niet spannend genoeg klinken dan dit wel: plots gingen er geruchten dat onze bestemming, de stad Uyuni, geblokkerd was ivm een staking, maar Freddy wist wel een sluiproute, helaas was onze benzine op en bleek de staking vooral te bestaan uit het niet verkopen van benzine! Het was onze eerste week in bolivia en hadden dit soort dingrn wel gelezen naar werden nu echt geconfronteerd met een wachtrij van 3 uur bij de benzinestations.
Gelukkig konden we tegen de avond gaan rijden over een weg waarvan we nog steeds niet weten of we hem liever in daglicht hadden gereden of met onze ogen dicht. Na 4 uur offroad en een tennisbal coca bladeren in Freddys wang, werden we herenigd met Lola en waren we blij dat we voorlopig niet meer afhankelijk waren van Boliviaanse chauffeurs. (Lees: later meer dus).
Soms moeten ook wij ons overgeven aan de toeristische paden om mooie dingen te zien. Ons hippybusje had deze wegen niet overleeft waarschijnlijk dus hoe dan ook zijn we blij dat we deze tour hebben kunnen doen.. mede door Freddy is deze tour onvergetelijk geworden!! Binnenkort meer over wegen in Bolivia!
Hasta luego!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten