Yes! We hebben het gered!
Voor de 19e september moesten we Peru uit zijn en Ecuador in.
Waarom?
Lola krijgt net als wij een visa. In Peru is die 90 dagen. Doordat wij het land uit zijn gegaan om naar Nederland te gaan is onze visa gestopt toen we weg gingen en weer in gegaan toen we terug kwamen. Lola is echter in Peru gebleven en de Visa-tijd tikte gewoon door. Je zou zeggen dat je de Visa kan verlengen. WRONG! Dat kan niet! Misschien tijdelijk schorsen? Ja dat klopt, maar natuurlijk zoals alles in Zuid-Amerika is niets makkelijk. Na een dag bij het kantoor van de Douane in Lima hebben doorgebracht, bleek dat dit alleen mogelijk was als we terug zouden vliegen na Huaraz (waar we vandaan kwamen en Lola staat), na het politie bureau zouden gaan, samen met de politie naar Lola zouden gaan, die zou dan vast stellen dat Lola staat waar ze staat en dat vastleggen op papier, met dat papier terug naar de Douane in Lima + een verklaring waarom we haar willen schorsen en dan hopen dat ze in Puno (andere stad in Peru) besluiten dat ons verhaal goed genoeg is om haar te schorsen. En oh ja onze vlucht naar Nederland vertrok de volgende dag om 19 uur dus dit moest allemaal daarvoor. En aangezien het echt onmogelijk is voor de peruaanse bureaucratie om Out-of-the-box te denken ging dit niet lukken.
De enige oplossing was om op tijd Nederland te verlaten, zodat we op tijd bij de Ecuadoriaanse grens zouden zijn.
10 september vertrokken we uit Nederland. Een nachtje in Lima en de volgende dag doorvliegen naar Huaraz waar Lola was. De 11e in Huaraz. Plan was 's middags bus uit de parking rijden zodat we vroeg konden vertrekken de volgende dag. Maar Peru zou Peru niet zijn als dat allemaal vanzelf zou gaan.
Want natuurlijk stond er een auto met 2 platte banden geparkeerd voor de garage waar Lola stond en konden wij er met geen mogelijkheid uit. Na wat bekvechten (Joost vond dat het wel zou lukken om Lola eruit te rijden en Lilian vond het risico te groot voor onze geliefde Lola) kan ik er kort over zijn: Lilian won het gevecht. Wat betekende dat we voor onbekende tijd moesten wachten op de eigenaar van de auto.
Na een aantal uur wachten treffen we een vriend van de eigenaar. Joehoe....maar nee het nieuws is slecht de eigenaar is werken en komt de volgende dag om 8 uur 's ochtends terug. Gezien een Peruaanse 8 uur 's ochtends anders is dan een Nederlandse beraden we ons weer over onze opties.
1 Toch Lola eruit rijden met risico op schaadde.
2 Politie erbij halen, maar eigenlijk weten we toch al dat die weinig gaan uithalen op een zonnige relaxte dag.
3 Wachten en hopen dat het een Nederlands 8 uurtje is.
Vol onrust en stress kiezen we toch de laatste.
Snel rekenen we. 10 sept Lima, 11 sept Huaraz, 12 sept vertrekken, 1200 kilometer is ongeveer 4 dagen. Dan zouden we 15 september bij de grens moeten zijn. Dan hebben we nog 3 dagen voor obstakels als autopech, wegblokkades, de eigenaar van de auto die niet komt opdagen en andere perikelen die in Zuid-Amerika de normaalste zaak van de wereld zijn.....
De volgende ochtend zitten we vanaf 7 uur 's ochtends bij de eigenaar van de auto op de stoep met onze bak koffie. Eerst 1 maar dat werd al snel 2,3 en 4. Om 8.30 komt hij eraan en geeft duizendmaal excuses.
Dan eindelijk 24 uur nadat we zijn aangekomen in Huaraz kunnen we vertrekken. Op naar de Ecuadoriaanse grens. De eerst dag zijn we vooral bezig de bergen van de Cordillera Blanca uit te komen, daarna begint het eindeloos rijden langs de kust, in de woestijn, en weer langs de kust. De sfeer is een beetje bedompd omdat we allebei weten wat de gevolgen zijn als we het niet halen. Dan zijn we Lola kwijt. Dus panne krijgen is geen optie. Op de 3e dag bereiken we Mancora, het kitesurf wahala van Peru, alles lijkt goed te gaan met Lola dus we gunnen ons een dagje vrij om te kitesurfen. Heerlijk mooi weer is het en eindelijk voor het eerst in 8 maanden mag Lilian de zee in springen om te zwemmen zonder dat je doodvriest. De wind is nooit gekomen die dag maar desondanks hadden we ff het vakantiegevoel. De volgende dag werden we wakker en wisten we dat het dé dag was van de grens oversteken. En dat deden we!
Vol glorie reden we Ecuador binnen, helaas duurde dit niet lang. Na 100 kilometer werden we aangehouden door één van de ontelbare politiecontroles en werd er om onze papieren gevraagd. Joost en ik voelden de bui al hangen want we hadden nog geen verzekering voor Lola. Normaal zie je na de grens overal kleine winkeltjes die het aanbieden maar in Ecuador niet. Dit raadsel, verhelderde de agent door te vertellen dat we dat bij de grens hadden kunnen doen. Helaas was er niemand bij de grens die ons dit vertelt had. Maar ja natuurlijk hadden we het zelf moeten uitzoeken.
De conclusie was snel getrokken door de man in uniform en Lola moest in het politiedepot met allemaal lelijke, gedeukte en verlaten voertuigen. Het zag eruit dat allerlei mensen daar hun voertuig hadden neergezet en daarna iets vreselijks met ze was gebeurd waardoor ze hun geliefd autootje nooit meer zijn komen ophalen. Het idee was dat wij de volgende ochtend een bus konden pakken naar een stad 200 km verderop en daar een verzekering regelen. Daarna konden we terugkomen om Lola op te halen.
Verslagen stonden wij er bij! Hadden we Ecuador gehaald werden we alsnog gevloerd en werd Lola alsnog in beslag genomen. Ongeloofelijk.
In de volgende 45 minuten hebben we ongeloof geuit, tranen laten stromen, nervous break down achtige tafarelen uit de kast gehaald, onze andere tig verzekeringen laten zien en hem ervan proberen te overtuigen dat er toch echt een andere manier moest zijn!
Nou die was er! De 50 dollar manier! Omkopen, doorrijden en vooral niet meer over nadenken, dat is onze filosofie.
Helaas moesten we hierna nog 200 kilometer rijden, wat een zenuwslopende rit was met veel ontweken politiecontroles. In Guayaquil kochten we, zoals beloofd, een nieuwe verzekering.
Eindelijk waren we zorgenvrij voor het eerst in aantal weken.
Nu vieren we vakantie in Montanitas. Een surfersdorp aan de kust van Ecuador waar we waarschijnlijk ook 3 weken Spaanslessen gaan doen.
Ecuador is het buurland van Peru, maar vanaf het moment dat we de grens over waren voelt het heel anders. Het eerste aanzicht is hectares bananenplantage 'El Oro verde' zoals het hier chique genoemd wordt. Alles is veel groener en het lijkt bij tijd en wijlen alsof we in de jungle zitten. De vertrouwde muggen zijn terug, het is warm maar niet zonnig en benauwd.
De valuta is de Amerikaanse dollar en ik weet niet of het daardoor komt maar het lijkt daardoor een stuk duurder. Eten kost $4,50, terwijl we in Peru 5 sol gaven (ongeveer $1,20). Hier aan de kust is er veel vis. Inktvis, gambas, rauwe vis alles, maar voor het eerst in 8 maanden zien we ook heel veel Shoarma. Geen idee waar dat vandaan komt. Ecuador lijkt ook rijker. We hebben hier al meer supermarkten gezien dan in heel Peru.
Tot zo ver dit stukje impressie en ons verhaal van de grensovergang!
Hebben jullie genoten vd vakantie - en de spaanse lessen?
BeantwoordenVerwijderenZo leuk jullie verhalen!
Groet ook van Renato....